КҮГӘВЕН[күгәwĕн] «синяя муха; овод», себ. (Тумашева 1992: 106, 91) күгәүен, күгүöн, кöгүүн, кәгәүен «овод» < гом. кыпч., к. кырг., алт. кöгүүн id. < бор. төрки (ДТС: 313) kökägün «(күк) чебен» ~ аз. гöгöүн, төркм. гöгейин, төр. göveğen, göveğin һ.б. ← күк < кöк (к. Күк II ). Бу сүзнең вариантлары бик күп, к. ЭСТЯ III: 55–56. К. Кигәвен; Күгәл.