КУЛКА II, қулқы себ. (ЗДС: 336–337, 424–425) «небольшой лес, густой кустарник», «высокие камыши», кулка (миш.) «поляна, поросшая высокой травой и молодыми деревьями», қулға (себ.) «лесок в поляне» ~ тув. кулузун, як. қулусун < яз. монг. xulusu(n), хәз. бур. хулһа(н) ~ бор. төрки (ДТС: 471) qušγun «терлек ашый торган камыш төре; рәваҗ». Монг. телләреннән рус. (Аникин: 319–320) колусун, кулусун «камыш төре» һ.б. (Аникин бик күп әдәбият күрсәтә, рус. колок «кечкенә урман» сүзен искә алмый). Чаг. Кулга.