КУГЫЗ, себ. (Тумашева 1992: 131, 132) қоғус, қуғыс «пустой; пустота; выемка», «пещера; пустое помещение» ~ башк. (БТДҺ: 217) қыуғыҙ «яр читеннән өңелеп төшеп киткән чокыр», кырг. қуз «тирән ерынты», як. куоһаа- (< куосаа-) «яр астын юылдыру, өңгерләү (мәс., ташкын тур.)». Чаг. төр. koğuz, kokuz, kovuz < бор. төрки (ДТС: 457; Clauson: 614) qoquz «буш; эчтәлексез», тув. хоозун «буш; эчтәлексез», себ. қуғыр, бор. төрки qoqur һ.б.ш. (инде күрсәтелгән сүзлекләрдә) «буш» шул ук кугыз микән – юраулы. Гомумән, бу сүзләр гом. төрки қу ~ қоғ «буш» тамырыннан булса кирәк, к. Ку II. Чаг. Кавыз.