КУГА (Тумашева 1992: 132) «озёрный камыш (осенью, засохший)», қуғы (себ., ЗДС: 421) «болотистая низменность с ельником» ~ чув. кука «саз үсемлеге» (ди Ашмарин, VI: 258) < гом. кыпч., к. башк. (БТДҺ: 2001) қуға, (БТДҺ: 217) қыуға, кар., каз., кырг., алт. қоға, үзб. қўға, төр. диал. qoγa, koka, kova һ.б. (к. ЭСТЯ VI: 10–12, купа «кобау, купкы» сүзе белән гомоген дип карала, безнеңчә, бу бик шикле), асылда кау, ку сүзләре белән тамырдаш булса кирәк. Чаг. кыт. ху, хуа «күл чәчәге, бамбук». Рус. куга (< төрки) тур. к. Аникин: 311–312 (бай әдәбият күрсәтелә). Манси кока < бор. төрки (qawqa) тур. к. Kannisto 1912: 103.