КӨРСЕН-Ү[көрсөн-] «воздыхать, переживать; сожалеть о случившемся» < гом. кыпч., к. башк. көрһөн-, нуг., каз. күрсин-, кырг. күрсүн- «аһ итү, көрсенү» (к. Радлов II: 1463) ~ иске тат. (Гиганов) күрүстүн-, көрөстен- id. ← *күр < күүр «авыр кичереш» тамырыннан. Чаг. себ., каз. (Будагов II: 159–160) күңрән-, кöңрен- «зарлану; елау», бур. хööрхэй мескенкәй», хööрхы «көрсенерлек»; чаг. ш. ук чув. күрен-, мар. кöрäн- «җәберсенү; ялвару». Чаг. Көсә-ү.

Дерив.: көрсендер-ү.