КӨР «упитанный (о скотине); полный сил, бодрый (о человеке)», иск. «надменный; грозный; могучий, внушающий ужас» ~ башк. (БТДҺ: 254) көрөк, көрсә (< көрчә), чув. кĕр id. < гом. кыпч. күр, төр., төркм. гүр, тув. хүр ~ монг. гöр, гор «көчле, көр, юан, бай, хәйләкәр һ.б.» (бик күп мәгънәле сүз), к. Räsänen 1969: 310, ЭСТЯ III: 106 (Э.В. Севортян фикеренчә, гөрлә-ү «шаулау; данда булу» сүзе дә шуннан). Федотов I: 277–278. К. Көрә .

Дерив.: көрлек, көрәй-ү; диал. көрле (барлы-көрле).