КӨНЧЕ[көнчө], диал. (ТТДС I: 275) көнөчĕ, көнөчәк, көнцән «ревнивец; ревнующий» ← диал. көне, көнө, кр.-тат. күн «көнләү күренеше», к. югарыдагыны. К. Көндәш, Көнлә-ү.

Дерив.: көнчелек, көнчелә-ү.