КӨНӘГЕН «позавчера» < иске тат. көнә көн: көнә < фар. күһнä «иске, үткән, узган». Чаг. каз. көне «иске, борынгы», кырг. көөнө «иске» (көөнө җыл «узган ел»), күнө «борынгы» һ.б. К. Төнә.