КОН[қŏн] (к. ДС III: 85, ТТДС I: 203, 251) «честный облик (лицо)» ~ башк. қŏн «үч» (қŏнсŏ «үч алучы», қонсал «үчегүчән»), каз. кŏн, кырг., к.-калп. қун «хак, бәя; вира, канга кан түләү» (қунсыз «арзан; үче алынмаган») < фар. хун < авест. vohun «кан; кан үче» >> сугд. γwrn [*γuran < γunra] >> башк., каз. қŏнар «юнь, рәт, мәгънә, дәрт». Элек (фарсыларда һәм төркиләрдә) кун < хун дип кәләшкә «кызлык каны» өчен аерым түләүне дә атаганнар (шуннан ук бор. рус. кунное «кызлык өчен аерым бүләк»).

Дерив.: консыз (ш. ук конарсыз, к. ЗДС: 423).