КОЕН[кŏйŏн] «ливень; вихрь; ураган», диал. кŏйŏлŏк «водоворот» (к. ТТДС I: 200) ~ башк. қуйун, қŏйŏн, қŏйŏм id., нуг., каз., к.-калп. қуйын, кырг., чыгт., уйг., урта төрки қуйун, хак. хуйун, алт. қуун «коен; пәри» < монг. қуйун, хуйун ← бор. монг. quj «өермә; бөтерелү» (к. Räsänen 1969: 297), монг. хуйла- «өерелү, өермәләү». К. Койрык. Чаг. Койгырыш. ЭСТЯ VI: 117–119.