КИМЕР-Ү «грызть» < гом. кыпч. кэмир-, чыгт., уйг. кэмүр-, угыз. гэмир- id. < кэмгир-, кэмгүр-, ягъни кэм - «кимерү» сүзенең йөкл. юнәлешеннән. К. Кимек, Кимерчәк. Räsänen 1969: 251; ЭСТЯ III: 19–20.