КИЕН[кийĕн], (ТТДС II: 170) кийен, себ. (Тумашева 1992: 93) кәйен «потом, после этого, затем» ~ башк. (БТДҺ: 170) кейен, кәйен, каз., уйг., үзб. һ.б. кейин, кәйин id. – кәй (к.) сүзенең инструменталь килешеннән, чаг. чув. кай → кайăн «соң, соңыннан», иске тат. кәзин id. ~ бор. төрки (ДТС: 294) kein, kedin, kejin, ken, kin «артка, арттан».