КИЕМ[кийĕм] «одежда» < гом. кыпч. кийим < бор. төрки (ДТС: 294) kejim < keim, kedim < ← kej-, ke- һ.б. «кию», к. Кий-ү.

Дерив.: киемле, киемсез; киемлек; киемлән-ү (үзеңә яхшы кием булдыру).