КИГӘВЕН[кигәwĕн], диал. күгәwен, себ. кәгәүн, кәгәwен «овод; слепень» < бор. төрки kökägün id. (МК, к. DLT II: 287) > кырг. кööгöн, кöгööн, алт. кöгүүн, уйг. кöкүйүн, ком. гёгевюл, як. күңүгэс һ.б. (к. Räsänen 1969: 287) кöк «күк, яшел» сүзеннән. Чаг. Кигәвеч, Күгәл. ЭСТЯ III: 55–56 (бер төр. телендә генә сигез вариант күрсәтелә).