КӘНИТИЛ разг. «возня; недопонимание друг друга», диал. (ЗДС: 289) кәнәтил «канитель, золотистые и серебристые нитки для вышивания, а также вышивка, узоры из канители». Рус телендә дә канитель (< фр.) төп мәгъ. түгел, ә күч. «буталчыклык, аңлашмаучылык» мәгъ. кулланыла, шул мәгъ. тат. телендә киң таралган.

Дерив.: кәнитилле (эш, хәл, шөгыль); кәнитиллә-ү (бизәү), кәнитиллән-ү «маташу».