КАЯУ [қаºйаw] «жало» (к. ТРС: 1966) ачык түгел; чаг. башк. қайау «бидәр, бизәк» (БҺҺ II: 127), ком. қаяв «яры, элпә». К. ш. ук тат. диал. каяу ~ чув. каю «яңа шытым», каз. қаяу «тәндәге киселгән төш, яра; күңел ярасы; дефект».