КАШКЫР, себ. тат. қарышқыр «волк» > чув. кашкăр < гом. кыпч., к. кырг., башк. қарышқыр, нуг., каз., к.-калп. қасқыр, карысқыр, к. ш. ук (Радлов II: 212) қаршқур, төр. (DS: 2680) kaşkır, үзб. қашқир, үзб. диал. (ЎХШЛ: 157) қаршъқул < қарыш қурт «усал бүре» дип аңлатыла (чаг. башк. қарысқы, қарычқы «бүре»), мондый аңлату тат. филологларында да очрый. Бүтән фаразлар тур. к. ЭСТЯ V: 352–353; Федотов I: 243. Рус. кашкыр, каскыр тур. Аникин: 271.