КАУРЫ [қаºwр ы̌] (ТТДС I: 235) «сухие остатки, кострика льна, конопли», «сильно засохший (о стеблях трав)», шуннан тат. диал. (миш.) каура-у, к.-балк., ком. қаура- «кибү, кору; корып җиңеләю»; к. ш. ук к.-балк. қаурақ ~ мар. (< тат.) кагура, каура «кауры, мурт». Кау тамырыннан, әлбәттә. Ихтимал, кауры < *кауырығ ← кау-ыр- «кауга әверелү», әмма мәзкүр сүзләр бүтәнчәрәк тә ясалырга мөмкин. К. Каура-у.