КАУЛАН [қаºwлан] «высокая трава» (к. Исәнбәт II: 545) ~ себ. тат., башк. (БТДҺ: 194) қаулан «кавыл»; бу сүз Ә. Бируни тарафыннан Х г. ук теркәлгән: қаулан «алтынсу чәчәкле биек үлән» (к. Бируни III: 263) – андыз булса кирәк ← бор. каула- «кауга әверелү» сүзеннән, к. каз. қаула- «каплап, биек булып үсү (үлән тур.)» К. Кау, Каудан.