КАҢКАЙ-У, кәңкәй-ү «застывать при неестественном положении тела (особенно головы)» ~ кр.-тат., кырг., каз., к.-калп. һ.б. қаңқай-, қаңқый- «серәю, тырпаю» – *қаңқа, *қанқы нигезеннән. Чаг. тат. диал. кашкай-у «каңкаю». Каңкай-у, кашка-у сүзләренең «кәпрәю, тәкәббер кылану» мәгъ. дә бар. Чаг. башк. диал. (БҺҺ III: 106) қаңға «карачкы элү өчен багана», «махсус чатлы багана».