КАНЫК-У «злиться на кого-либо, долго мстить кому-либо», иск. «желать крови» < гом. төрки қанық- id. (Радлов II: 115) ~ чув. йунăх- < йонăх- id. (к. Ашмарин IV: 330–333) бор. *қан-, *қаны- «кан теләү» фигыленең интенсивлык формасы, к. аз. ганыг «канга сусамыш». Канық- сүзенең иске тат. (Будагов II: 28), кырг. һ.б. «гадәтләнү» мәгънәсе икенче тамырдан, к. үзб. қониқ- «тәмам канәгатьләнү, тәмам кану». К. Кан-у.