КАЛҖЫН (Н. Арсланов), иске тат. қалҗун «острая шутка, насмешка, сатира» ~ кырг. қалҗың, каз., к.-калп. қалжың id., ш. ук «үртәвеч» < бор. монг. ғалҗуун > монг. галзуун «үртәвеч; которык» ← галҗи-, галзи- «үртәү, ярсыту» ← ғал «үрт, ут». К. ш. ук яз. монг. (ССТМЯ I: 138) γalǯaγu, γalǯiγu > хәз. монг. галзуу «котырган; которыну», тув. қалча «тиле, юләр», к.-калп., кырг. қалҗақ «сөйләнү, шаяру», каз. қалҗынқуй < фар. калҗынгуй «шаталак, көләмәчләр сөйләп йөрүче хатын-кыз», алт. Будагов II: 25) қалҗиур-, калjуур- «котырыну»; алт. диал. калйы- «кызып китү» һ.б. монг. мифологиясендә галзушын < γalǯučin «мәсхәрәче, дуамал рух» (к. МНМ II: 174). Чаг. ш. ук рус. (Аникин: 161) галзут «рус белән бурят кушылгагы, метисы» < бур. галзууд «котырганнар» һ.б. Бу хакта бай әдәбият бар. К. Кала-у, Калҗар, Калмык.