КАКЫР-У «харкать, отхаркнуть» < гом. кыпч. қақыр- < қарқ-қыр- id. – «карк итү» (-кыр//-кер, -гыр//-гер тәкълиди сүзләрдән һәм ымлыклардан фигыль ясагыч кушымча, к. а-кыр-, ба-кыр-, сыз-гыр-, төч-кер- һ.б.); к. як. хах «какыру авазы» (Пекарский: 3414, 3417–3418), монг. гэхрэ- «какыру», чув. кахăр- «кикерү» һ.б.