КАЕН I[қаºй ы̌н] «берёза» < гом. кыпч. қайын (к.-калп., кырг., госм. кайың) < бор. төрки (ДТС: 404) qaïŋ, qadïn, qajïn, qazïn ~ болг. *қарың > чув. хорăн > хурăн, к. ш. ук бор. уйг., тув. қадың, шор. казың > бор. гар., фар. (Doerfer I: 5) хадаң, Ә. Ясәви телендә хазан (Рәңгем мисле бәрқе-хазан яңлығ сулса, к. Диване хикмәт, 1912: 197), төркм. ғаайын, аз. ғайын, як. хатың «каен». һ.б. Монг. хус, хусун «каен; кедр» белән чагыштырулар ышандырырлык түгел, чаг. ләкин калм. хаdıŋ «туз». Чаг. Каез. Räsänen 1969: 218; Федотов II: 366. Бу сүз турында күп язылган.

Дерив.: каенлы, каенсыз; каенлык; к. Каенсар.