КАДИМ[қәдим] иск. «старый (о времени), старинный» > мар. кадем id. < гар. қāдим «кадим, тәүге, әүвәлге, беренчел» қдм «юлга чыгу, адым салу» тамырыннан, шуннан ук тәкъдим, иске әд. мөкаддимә «китапка кереш», мөкаддәм «элек, элегрәк».

Дерив.: кадимче, кадимчелек; кадими.