КАГЫЛ-У «касаться, прикасаться; задеть» < гом. кыпч. қағыл- id. < уйг., угыз., бор. төрки (ДТС: 422) qaqıl- id. ← qaq- «кагу, тию; сугу, бәрү» сүзеннән, асылда қақ-у сүзенең төш. юн. белән бердәй, тик тарих дәвамында аерым мәгънә һәм чыгыш килеш белән башкарылыш алган (нәрсәгә кагыл-у һәм нәрсә кагыл-у). К. Как-у.

Дерив.: кагылыш-у, кагылдыр-у; кагылгысыз; диал. кагылмá «юлдагы кискен борылышта хасил булган чокырчык» һ.б.