КАВЫЛ[қаºw ы̌л] диал. (Тумашева 1992: 124) «прошлогодняя трава» >> рус. ковыль, морд. кавал «кылган, әби чәче» < бор. төрки *кағул id. (> молдав. кагул «дала») кағ ~ қаw тамырыннан. К.-калп. геўил «кавыл» төркм. диалектларыннан булса кирәк. К. ш. ук хак. хаал «каwыл». К. Кавыз, Кау, Каудан, Каулан. Рус. ковыль тур. Менгес: 105–107 (төрле фаразлар китерә, дөреслеккә якынлаша, әмма тат. қаwыл сүзен белми); Ахметьянов 1989: 30–32.

Дерив.: кавыллы, кавыллык; кавылла-у «биек үлән үсеп каплау».