ИЛЕР-Ү «дико кричать; беспричинно закричать (во сне, в бреду, о душевно больном); вести себя крайне разнузданно» ~ башк. илер- id., илерек «лунатик», чув. илер-, илеш- «тыелгысыз көлү», илěр- «мавыгу» ~ каз. елiр-, к.-калп. елир- «ярсу; мавыгу; саташу» – «иле булу», ягъни иле < эли «күзгә күренмәс рух; ияле, җенле» сүзеннән булса кирәк. Илегү һәм илерү сүзләре беркадәр тәэсирләшкәннәр. К. ш. ук Иләс.