ИГЕН I«хлеба (на корню)» > мар., удм. диал. игын id. ~ гом. кыпч. эгин, уйг. әкин, экин, үзб. экин, төр. ekin, ekim, бор. төрки (ДТС: 168) ekin «чәчүле җир; чәчүлек» ← ek- «чәчү» >> чув. ак- «чәчү, игү», акăм «иген» Чаг. шумер. (Salonen 1968: 404) ака «иген игү, җир эшкәртү, җир багу». К. Икмәк, Ик-ү. Чаг. Игет-ү.

Дерив.: игенле; игенче, игенчелек һ.б.