ЗЫНҖЫР, (ЗДС: 196, 263, 719, 772, 792) җынҗыр, йынҗыр, цынтыр, цынцыр, чындыр, чынҗыр, шынжыр «вериги; кандалы; цепи колодника, пленного» > чув. сăнчăр, мар. шинчыр, морд. цинзер ~ кырг. зынҗыр, чынҗыр, нуг., каз., к.-калп. сынҗыр, шанҗыр, ком. шинҗир, госм. zincir һ.б. (күп телләрдә бар) < фар. зäнҗūр, зинҗūр id. дип исәпләнә. Dobr. III: 554