ҖИЛПӘВЕЧ[җилпәwĕч] «веер, опахало» ~ башк. йелпәүес, йелпеүес, нуг. елпивиш, ком. елпивич [йэлпиwич], к.-калп. желпитиш, бор. уйг. yelbügüč, yelpügüč id.(Поппе 1938: 390). Тат. телендә фонетик үзгәреш: ү > әү (мондый үзгәреш еш кына очрый, к. шүлегән > шәүлегән ). К. Җилпе-ү.