ҖӘБӘ: җәбә хәере «язын күтәрмәгә калган ат» (Исәнбәт, фраз. II: 361; «Идегәй») «обессилевшая к весне от голода лошадь» ~ иске тат. җәбә, җаба, каз. жабы, нуг., үзб., төркм. йәбә «кыргый атның бер төре; токымсыз ат; йөк аты», үзб. диал. йабы, йаабы, җабы, себ. (Радлов IV: 58) цабы, төркм. йабы «начар алаша». Йот елында кыргый (хәзер юк инде – XVIII г. ук кырып бетергәннәр) җәбәләр ачлыктан хәлсезләнеп, далада аунап ятканнар, шуларны «җәбәләрнең хәере» дип атаганнар. К. Ябай, Ябалак. Ахметжанов: 32–33.