ДИХАЙ, (БҺҺ II: 250) тихай, (ДС III: 51; БҺҺ II: 69; ТТДС II: 85) дихи, дихай, дихәй диал. «однообразный (о жизни), спонтанный; дикий, нецивилизованный; совсем чужой», башк. тикәй «простецкий, грубоватый; крестьянский» < фар. диһи, дэһи, дuhhaи, дэhhaи «авылча, авыллардагыча» (дэһ «авыл, утар», дэһһа «авыллар») сүзеннән.

Бу сүзне рус. тихий сүзеннән дип карауга анлаут д- комачаулый: рус алынмалырында т- > д- күзәтелми.