ГӨРЕЛТЕ[гөрөлтĕ] «многоголосый шум; звуки далёкого грома» – гөрелдә-ү сүзеннән оригиналь ясалыш; морфологик җәһәттән караганда – «үтеп киткән күкрәүнең калдыгы, соңгысы» ← *гөр-ү «гөрләү» фигыленнән. Чаг. төр. gürültü «гөрелте, шау-шу», gürül «гөрелдәү авазы», gür «гөр».