ГӘП, диал. кәп (ДС I: 112) «слово, речь, пустой разговор; беседа» < фар. гäп, гäб id. гүфтäн «әйтү, сөйләү» фигыле белән тамырдаш. Гәп сүзе күп төрки телләрдә очрый, хәтта як. кәпсээ «сөйләү; гәпләшү». К. Гаджиева Н.З., Коклянова А.А. Глаголы речи // Историческое развитие лексики тюрк. языков. М., 1961: 365–367.

Дерив.: гәпер-ү, кәпер-ү; кәпқер, кәпчел «сүзчән», к. ЗДС: 290.