БУЫН, себ. пуын «сустав; узел, утолщение в стебле растений; поколение» ~ башк. быуын > мар. (Гордеев I: 240) буын id., ш. ук «бура уены» < гом. кыпч. буун, буwун, буын (асылда бердәй яңгырашта), алт., кырг. муун, мун, алт., хак. пуун id. < бор. төрки (ДТС: 109) boγun id. Әлбәттә, боғ исем фигыль тамырыннан. Бүтән фаразлар (к. ЭСТЯ II: 170–171) кирәксез. К. Бун, Бу-у.

Дерив.: буынлы, буынсыз; буынлык, буынтык (чаг. куентык ); буынлан-у, буынлаш-у (махсус терминологиядә), буын-буын, буыннан-буынга һ.б.