БОГАУ[бŏғаw] «путы, кандалы, оковы» > удм. бугоу, чув. пăхав < гом. кыпч. буғаw, биқаw < buqaγu, bоqaγu (күп чыганакларда) > венг. békó id. (бор. төрки телләрдән булса кирәк), к. бор. төрки boqarsuq «богау, камыт», buγalyk «корык» һ.б. бор. буғ- «буу, элмәк ярдәмендә кысу, диаметрны тарайту» сүзеннән (буқағу яңгырашындагы -қ- диссимилятив күренеш). Малов 1951: 379; Räsänen 1969: 87; ЭСТЯ I: 248–250; Федотов I: 407.

Дерив.: богаулы, богаусыз; богаула-у (→ богалан-у, богаулаш-у, богаулат-у ).