ӘЛЛӘЗИ, әлләҗи «человек, добывающий на пропитание только словом; угодливый бродяга; человек, неспособный ни к какому делу» – фонетик үзенчәлекләре буенча монг. эллэзин < элләҗин < эллэчин «калдык табыш эзләүче» сүзеннән, к. нуг. әлләүчин, әллевшин «хәерче, теләнче», ком. әлле- «калдык эзләп йөрү», кырг. җәллә, җалла «калдык-постык әйберләр; иске-москы». Бу сүз Алтын Урда чорында таралган булса кирәк.