ӘКАЛЬ, әккаль, диал. (ДС I: 249; Тумашева 1992: 36) әқәлле, әқәллә, әхаль «хотя бы; по крайней мере» ~ чув. ахаль «тиген, бушлай; болай гына; тәккә, юкка» < уйг. әқәлли, кар. ақэллэн «ким дигәндә, минимум», төр. ekal, ekalli «иң кимендә, югында» < гар. äққал′ id. ← қлл «аз булу» тамырыннан (шуннан ук иске тат. калил «аз, күп түгел»). Тат. диал. (ЛТ I: 13) ахаль, әхәл «бушлай, азга; мәшәкатьсез» – болг. теленнән (қ < х).

М.Р. Федотовның (I: 71) чув. ахаль сүзен монг. эгэл (бор. монг. egel) «гади» сүзеннән диюе дөрес түгел, әлбәттә. Иске әд. телдә әкаллият «азчылык».