АЧУ[аºч ы̌w] «гнев, озлобление» < гом. кыпч. ачыw, ачуw (кырг. ачуу, нуг., каз., к.-калп. ашыў, башк. асыу) id. < чыгт. ачығ, ачык (> госм. ачы, аҗы һ.б.) id. (к. Будагов I: 13) < бор. төрки (ДТС: 4–5) аčïγ «ачы; ачу китергеч, авыр, хәсрәтле; ачулы». Шулай итеп, ачу һәм ачы сүзләре бер үк нигездән, ләкин бик иртә (X г. иртәрәк) аерымлана башлаганнар. К. Ачы-у.

Ачу продуктив нигез: ачулан-у; ачулы, ачусыз һ.б.