АТАУ[а ºтаw] «остров (в дельте реки); островок травянистой или лесистой местности в скудной степи» (к. ДС III: 23; ТТДС I: 52; Тумашева 1992: 31) > мар. атау «чоңгыл, тоба», ата, ото > чув. отă, утă «атау, утрау», удм. атау «елга утравы» < нуг., каз. һ.б. атау < бор. кыпч. (куман) atov < бор. төрки, бор. монг. (ДТС: 8) adaγ > adaq «елга тамагы; аяк », к. ш. ук кар., ком., төркм. ада, аз., төр., кр.-тат. ада «утрау». Рус. отава «аерым әйбәт көтүлек» < кыпч. атаw id. Рус. этимологик сүзлекләрендә бу факт кире кагыла, ләкин алмашка юньлерәк аңлатма тәкъдим ителми (к. Фасмер III: 86). Räsänen 1969: 31; ЭСТЯ I: 87–88; Ахметьянов 1989: 29–30. К. Азак, Аяк.