АҢКАУ I[а ºңқаw] «нёбо, зев» – аңка-у фигыленнән исемләшкән; беренчел мәгънәсе – «киң ачылган, аңкавы күренеп торган (авыз тур.)». Чаг. чув. анка-, мар. аңга- << кырг. һ.б. аңка- «ач булу; авыз ачып тору». Федотов I: 46; Рамазанова 2013: 239.