АЛ-У «брать, взять; уметь, суметь» ~ гом. төрки ал-, аал-, чув. ил-, як. ыл- id. тат. телендә гадәттән тыш күп мәгънәле фигыль. Эвенк. ал- «кабуллау, кабул итү» сүзе белән чагыштырыла (ССТМЯ I: 27). Безнеңчә, ал-ны монг. абал-, абул- «алу» белән чагыштырып тикшерү перспектив (монг. аб- «тоту, алу»). Räsänen 1969: 14–15; Федотов I: 164.

Дерив.: алын-у, алыш-у, алдыр-у; диал. ала «бирле»), алгыч, алым (рус. прием сүзеннән калька булса кирәк). К. Алгыр.