АЕШ I[аºй ы̌ш] «суть, признак; понятие». Бор. ай- «аеру» тамырыннан булса кирәк, к. тат. диал. (крш.) айа «игътибарлы» (> мар. айала- «аеру, аешын белү, аешына төшенү»), алт. ай «төшенчә», к. Räsänen 1920: 18. К. ш. ук бор. төрки (ДТС:14) ā «яхшы фал, яхшыга юралган билге» һ.б., шуның фигыль коррелянты а- булырга тиеш.

Аеш сүзе әд. телдә сирәк кулланыла, ләкин Агыйдел-Урал регионындагы сөйләшләрдә еш очрый.

Себ. айыш «әйтү, әйтеш» ← ай- «әйтү», к. Әйт-ү.

Дерив.: аешлы «аңлаешлы, аңлап була торган», аешсыз «аңлашылмый торган».